Het is juni 2020. President Trump houdt midden op het plein een Bijbel omhoog. Zojuist stond het hier nog vol met mensen die demonstreerden tegen racisme, maar nu is het leeg geveegd door de politie. Een dag later is het Nancy Pelosy, de leidster van de oppositie, die een Bijbel omhooghoudt. Ze leest een bijbeltekst voor over vrede, en benadrukt dat de president daar nu absoluut niet aan bijdraagt. Beide weten het zeker: Jezus is het helemaal met hen eens.
Wat toevallig. Op de een of andere manier weten mensen het altijd voor elkaar te krijgen dat Jezus aan hun kant staat. Een paar eeuwen terug gebruikten veel christenen de Bijbel nog om de racistische slavenhandel te verdedigen. God wilde volgens hen dat zwarte Afrikanen witte Europeanen zouden dienen. Soms mochten Afrikanen zelfs geen christen worden, omdat de slavenhouders bang waren dat dit hun rechten zou verbeteren. Met diezelfde Bijbel verzetten andere christenen zich hiertegen. Zo is er een legende dat twee witte evangelisten uit de achttiende eeuw zichzelf als slaaf verkochten, zodat ze deze mensen toch konden bereiken met het goede nieuws. Maar hoe kunnen mensen zo verschillend denken over de Bijbel? Wat heeft Jezus nou echt met dit alles te maken?
“Jezus nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen, heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis.” – Filippenzen 2:7-8
Volgens de Bijbel werd God zelf een slaaf. Hij hield zoveel van ons, dat Hij Zijn grootheid aflegde om bij ons te zijn. Wij vonden Hem te kritisch, te verontrustend, te confronterend. We verkochten hem voor een slavenloon aan corrupte machthebbers en schreeuwden dat ze hem moesten doden. Hij werd uitgekleed, vastgebonden en met de zweep geslagen. En toen moest hij aan het kruis: vastgespijkerd in zo’n onnatuurlijke houding dat hij langzaam stikte. “I cannot breathe…”
Het kruis confronteert ons met onze hypocrisie en arrogantie: wij hebben God vermoord. Maar het kruis laat ons ook een God zien die ons zelfs aan het kruis nog vergaf. We hebben dit kruis nodig in het racismedebat. Om toe te kunnen geven hoe diep racisme en vooroordelen in onszelf zitten, waar je ook staat in de discussie. En om te weten dat het altijd mogelijk is om je af te keren van de fouten uit het verleden en opnieuw te beginnen. Alleen met zo’n vernedering en zo’n hoop kunnen we het monster in onszelf confronteren en voor liefde kiezen.
